-Masal ve Alina’nın yaşam koçluğuyla-
Kozmosun altından girdim üstünden çıktım:
Darbenin olumsuzlukları için ortada kalmıştık; orta ikiydik.
Sokaklar esc için erkendi, yollar parke taş beton arası sınırsız ıssızlık,
dimağlar arasıydı hava ve hebaya çok müsait bir berhava,
Dağdan gelinemezdi de bağdan gelinirdi şarapsız,
her geliş deli ağrısı, kaldırımda kalakalmanın Sisyphos’u,
tartışmayı slogan yazılarından öğrendiğim okumadan çok yazamama.
Duvarın ruhu grafiti için dar yıllar; spreyi bitmiş koku.
Rengi yok, harfsizlik demode ve filolojik uyku indeksi eksik,
şiirin dizelerle diz dize yazıldığı konvansiyonel işlikler,
bilinçdışı diye bilinenler bilinç akışı, artsüremliliğin eşsüremlilikle
fotoğraf verebildiği bir çelişme, çakışmaya doğru psykhe.
İpi çekilip girilen kapılar kimsenin ipi çekilmeden önce yıkıldı.
Biz içinde kaldık; altında kalınan dikteler resmi kanaldan izlenir mi?
Duyargaya rağmen içinde kalınamayacak süreç köleliği,
içkinlik mağduruna oyuncak olsun diye ego sersemliği, legolar içre.
Lego-zihin epeydir alástor çarığı boynuzun kulağı geçtiği
bir kayrolog: seyredilenin işlevinin seyredenin inşası kadar olduğu.
An’ın larvalaşması, larvanın hayalet maddesi ansiklopedide
işaretlendiği gibi durmuyor, dehlizler açıyor paralelde pürdikkat.
Kastrasyon bir çocukluk hastalığı; kestirip atar çizgi romanları,
çizgi oyunlarında çizgiye bastıkça üç boyutta, ölümlülerin bildiği.
İki boyutun serüvenidir ya kahramanlık, ölümü yaşamdan olur.
Çizgi biter ezgi başlar; roman biter şiir başlar. Metinlerarasılık
gözünü açar: çocuk oyunları birbirine açılır Homeros’tan beri.
İlk kahramanın Homeros olması boşuna değil, ilk oyunbozan
ve oyunu başlatan dolayım: im kazıyan sokak alışkanlıkları.
Gösterge üstyapıdır çocukta, altı çizilen ilk satır bin katır yüklü,
fizik ötesi evlat edinme fizibilite denemesi, yıkılıp gelen de var:
her geriye ket vuruş tarihe darp, her darp ise hatırlama harbi.
Çizgilere basmadan kaçış çizgisi kurulamıyor, Uygarca kaçış için
tüm yollar tüketildi, oyunların yetmediği de olur Camera Lucida’dan
Homo Ludens’e zıplayışlarda, oysa kalabalığı koşardım aşağlara yukarlara!
Çocukluk törenleri somut; sanki pasta içindir yakılı mumlar,
büyüdükçe içine kaçar tören, adı ritüel kalır: yorgunluk
ve dostlar içindir mitler, bağlam ve bağlanma için, büyüdükçe bağlanır
küçüldükçe koparız iç dengeden. Keyfiyet elinde değildir ellinde,
çocuğu tahtına oturtan kutsal oksijen. Seslerin ironisi inceliği,
nefesin inceliği ironisi, küçültme tarihin şifresiyse inceltme ruhun idesi.
Olup bitenler için çok erken olup bitmediklerini anlamaya,
zamanda-oluş ile tarihte-oluş arasında değerli bir haber adına,
süreç takibinden yılmayan ergen tarihi ele alır zamanı değil.
İp olmadan da atlanır altından üstünden ip koleksiyoncusu değilsen,
Ve ipi tutup da bırakmayan için ne kötü bir son: praksis.
Olmuş şeyleri aktaran son biteviye değildir, enformatif süregiden.
Haberi olmayıp da haber verendir çocuk: doğallıkta süregiden toplayıcı.
Cin Ayşe 16, ÇOCUK(LUK)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder