25 Ekim 2015

Susan Howe ile söyleşi




SUSAN HOWE ile söyleşi : Açık bir arazi

Poets.org: Daha çok kocanızın yani felsefeci  Peter H. Hare’in ölümü üzerine olan, That This isimli kitabınızda, “Sanat bir muammadır, ustalaştırın formunu”, diye yazmıştınız. Bu kitabı yazarken biçimle keder arasındaki bağlantı için ne düşünüyordunuz? Ve aynı zamanda kişisel üzüntü ile yas arasındaki ilişki için ne düşündüğünüzü de çok merak ediyorum.

Susan Howe:  “The Noble Rider and the Sound of Words"de,  Wallace Stevens şöyle der: “Bir şairin kelimeleri kelimeler olmadan var olmayan şeylerden yapılmıştır.“ Ve de şöyle: “Şiir kelimelerdir ve her şeyin üzerinde kelimeler şiirin içindeki seslerdir.” “Artifice (Sanat yapıtı) güzel bir kelime. Üç hece de müzikli: ciddi, keskin ve narin. “Artifice”, Ariadne’nin bağlantı ve birleşim ipliklerini yaratıyor.
Bir cümlenin ya da dizenin ya da paragrafın çıkardığı sesle öyle ilgiliyim ki maddi hatalar yapacak olsam da çok farketmiyor. Sayfaya bakarken kafamdaki kelimelerin sesleriyle o kadar meşgulüm ki aralarındaki aural kimya, kapsayıcı bir güce dönüşüyor. Anlatmaya çalıştığım oküler ritmi yakalayanlardan biri Emerson. Emerson için nesir  şiirdir. Neredeyse her zaman onun dizeleri daha az aktif bir ses aralığında bestelenmiş gibidir. Onun için nesir nerede ise hayat da oradadır. Neden buna nesir diyorum ki? Bazen de Stevens tam bunun karşısında durarak en önemli şiirlerinden bazılarını felsefi denemelere çevirir. Henry James, son kitabında dili paragrafın kırıldığı bir yere taşımıştır. Bunu derken neyi kastettiğimi tam da bilmiyorum: Sanki nesir parçası sayfanın üzerinde bir dam açar ya da bir dul.
Oğlumun düğün gecesinde Peter gayet sağlıklı bir şekilde uyumaya gitti ve uykusunda öldü. Yani keder biçimsiz bir felaket ve şok ile birleşti. Sarsılmıştım ve bir daha yazamam diye düşünüyordum. Bazen bilgisayara gidip günlük tarzında küçük notlar aldığım oluyordu. Birkaç ay sonra bu düzensiz notların çıkışını alıp onları tutarlı bir anlatı haline getirmeyi düşünmeye başladım, C.S. Lewis’in A Grief Observed’ünü okumak bana çok yardımcı olmuştu.  En yakın yoldaşınızın kaybının bir kefareti olmalıydı. Kefaret dememin nedeni sağ kaldığım için suçluluk duymam. Lewis’in yaptığı gibi dine de sığınamazdım, inancın esas lirizmi benim için “tasarlanmış, kavranmış, yapıcı hünerle doğmuş” sanatın ve yapıntının gizemidir ve bu  kendi ayinini getirir. Keats‘in kasideleri  The Song of Songs kadar kutsaldır, Walt Whitman‘ın "Out of the Cradle Endlessly Rocking"i de öyle. Hart Crane‘in “The Broken Tower"ı, Stevens’ın “The River of Rivers in Connecticut"ı  ve hatta Finnegans Wake’in son sayfaları.
2007’de Jonathan Edwards ve Wallace Stevens üzerine yazdığım bir deneme üzerine çalışıyordum. Souls of the Labadie Tract’in son şiiri, “Fragment of the Wedding Dress of Sarah Pierrepont Edwards”ı Yale’deki Beinecke Kütüphanesi’nde  Jonathan Edwards’ın elyazması koleksiyonunu gördüğümdeki heyecanıma tercüman olmuştu bir şekilde. Jonathan’ın ölümü üzerine Edwards’ın kızı Esther’e yazdığı mektubun transkripsiyonu bilgisayarın üzerindeki duvarda asılı duruyordu. Bir önsezi gibiydi. Üzünç ile sanat yapıtı arasındaki ilişki, çalışmanın yaşam amacınız olması ve devam etmek için tek yol olmasıdır. Kütüpheneye döndüm ve başlığı “Efficacious Grace” olan üç taslağı da dikkatle inceledim.  İki tanesi Edwards’ın karısının ve kızlarının yelpaze yapmak için kullandıkları yarı dairesel ipekli kâğıt artıklarından yapılmışlardı. Küçük oval kitapları açıp baktığınızda -papazın örümceksi ellerini deşifre etmeden ama- kalem vuruşları iplik dikişlerini andırıyor ve metin hassas dokulu yüzeyde akarken mesaj içinde mesaj içeriyor. Sanki yüzey ve anlam tek işlemde canlanıyor, ustalık iş başında, sanat yapıtı iş başında.

Poets.org: Özellikle That This’te kullandığınız kolaj tekniğini göz önünde bulundurarak, bize yazma sürecinizden biraz bahseder misiniz?

Howe: Bir gün “Wetmore, Hannah Edwards, 1713-1773” başlıklı bir dosya buldum, içinde Jonathan’ın kızkardeşinin “kişisel yazıları”nın bir kopyası vardı, kızı Lucy Wetmore Whittelsey’deydi. Lucy’nin transkripsiyonu, (amcasının ya da annesinin elyazısından daha okunaklıydı) in medias res, 55.6. mezmurdaki bir pasajla açılıyor: “Oh that I had wings like a dove! [for then] would I fly away, and be at rest.” Bu taslakların -bir sesi tanımak için sınırlı kalsalar da, saman kağıda yazılmış bu ilk “Oh” sözcüğünün yarattığı akustik şok, yazarın  belirtmediği bir yaşta, annesinin anlatısının bir kopyası ama aynı zamanda eski bir itirazın kopyasıydı ve rahatlamak içindi- telepatik bir gücü vardı. Eve gelip, kütüphanede yaptırdığım transkripsiyonların çıkışını aldım ve sonra çok amaçlı kopya kağıdı, makas, “görünmez” seloteyp ve Canon PC170 fotokopi makinesi kullanarak, onun “kişisel yazılar”ından fragmanları diğer metinlerle karıştırarak kolajladım.

Poets.org: Şairler işlerinde tarihi kendi kişisel tarihleriyle örüyorlar. Sizin son kitabınızda da sıkça yaptığınız gibi. Siz şiir yazmaya başladığınızdan beri şair olmanın anlamı değişti mi sizce? Şöyle sorayım, günümüz kültüründe şairin yerini nasıl görüyorsunuz?

Howe: Seneler geçse de değişmeyen, sanatın bir meslek değil bir çağrı olduğunu düşünmem. Ben “şiir” yerine “sanat” diyorum çünkü benim esinlendiğim işler Black Mountain College’in ilk dönemi, New College, San Francisco ve St. Mark’s Poetry Project’in ruhunu taşıyan yerlerden geliyor, diğerlerine göre onlar 1960’larda ve 70’lerde disiplinlerarası işbirliklerine açıktı, risk alıyorlardı ve sınırları zorluyorlardı. Sonraları ben sayfayı açık bir arazi gibi düşündüm-onun üzerinde kelimeler, duymanın ve görmenin anlık füzyonuydu. Şu an azaldı, yıllar içinde daktilo ve Xerox makinalarından bilgisayar teknolojisine radikal bir geçiş olduğundan muhtemelen.
University of California Press’in yeni bastığı H.D. Kitabı’nın ertelenmiş baskısında, Robert Duncan bize şunları anlatır: “Şiir sanatının gizi, tempo tutmasında yatar… Tempo tutmak, melodik uyumun dizelerini keşfetmek ve tasarlamaktır.” Bunu 1961’de yazmıştı. 1949’de W.C. Williams ‘ın  Paterson’ının 3. Kitabında (yaşlandıkça daha da gözüpek ve rahatlatıcı bulduğum bir çalışma) haykırdığı gibi: “Güzelliğin rigoru bir arayıştır. Ama zihinde kilitli kaldığı sürece nasıl bulacaksınız güzelliği?” 2011’de duyup durduğum şiire ilgi olmadığı ve pazarının pek olmadığı. Bu beni korkutmuyor. Şiir, bitişlerin, artlamaların ve ayrıklığın algısında kurulduğu için otoriteye bir başkaldırı ve gelmemiş bir geleceğe yatırımdır.

Poets.org:  40 yıldır süregelen bir teknolojik geçişten bahsettiniz.  “Sayfa açık bir araziydi ama artık pek öyle değil” derken ne demek istediniz? İnternet, sosyal ağlar ve blog kültürü bugün birbirine geçti. Buraları yazarlar açısından risk alıp sınırlarını zorlayabilecekleri yerler olarak görüyor musunuz?

Howe: “Sayfa açık bir araziydi” derken aklımda Charles Olson’ın “Projective Verse” makalesi vardı. Olson burada der ki: “ [Bir yazar] ne zaman ki FIELD COMPOSITION’a teşebbüs eder
-kendini açığa koyar- bir şiirin el altından kendi için beyan ettiğinden başka hiçbir yolun  altına girmez.” Olson şu günlerde gözden düşmüştür ve bu çok kötü. The Cape Golliard Press’in 1968’te bastığı Maximus Poems IV, V, and VI’yla ilk karşılaşmamın heyecanını hatırlıyorum. Olson için hece ile dize yapar şiiri- ben bu ikisine kenar boşluğunu da eklerim.
Wallace Stevens, “Şiir bilgelerin sanatıdır”, der. Olson ve Ives (işlerini sevdiğim diğerlerinin arasında) bilge sanatçılardır. Kültürümüzde bu, risk almaktır. Maximus belgelerin, tarihlerin, yerel efsanelerin ve alıntıların, gücü ve barışı ifade etmek üzere ardışık bir şekilde düzenlenmesidir. Charles Ives, The Concord Sonata gibi işlerinde ses alıntılarıyla benzer bir görsel yoğunluk yaratır.
Emily Dickinson 1830’da doğdu, yani yazdığı yıllar daktilonun icat edildiği ve yaygınlaştığı yıllardı. Son fragmanlarında ve taslaklarındaki ısrarcı kurşun ve mürekkepli kalem vuruşlarına bakıyorum da; her kelimenin, hecenin, imla işaretinin, harflerin şekillerinin farklı oluşuna ve birbirlerini nasıl takip edip nasıl kesildiklerine. “Bir Sözcük Denizden geliyorsa su baskınıdır- Peter Denizaltı Dalışında büyük risk aldı”, diye yazmıştı bir keresinde. 
Bilinmeyen bir alıcıya gidecek bir mektuba katmadan önce cümleyi bir küçük kâğıda müsvette ederdi. Aklı (alışkanlığı) anlık spontan duygulanımın kuralsızlığına karşı organize etme sağduyusuna sahipti. Şiirde bunlar birbirine zıttır ama birbirine ihtiyaç duyar. Bir şair dilin kendi doğasının içine dalıp gider, sözcüklerin mesafesine ve yakınlığına. Belki de son taslak ve fragmanlarında tekrarlayan işaretler, çarpılar, vuruşlar, darbeler, yuvarlaklar, tireler ve boşluklar yeni bir şey için zemin hazırlayan arkaik bileşimsel kaynaklardır.
Ben bilgisayarın ve internetin olmadığı bir hayat düşünemiyorum. Daha genç sanatçılar sınırlarını denemek ve risk almak üzere oradalar. Elektronik teknolojilerin evrimi  yeni metinsel reprodüksiyon ve sunum biçimleri sunuyor. Bu yaklaşım ve önerme çeşitliliği metin editörlüğünün teorisi ve pratiği düşünüldüğünde bir gün Emily Dickinson ya da Charles Sanders Peirce gibi bazı yazarların ihtilaflı taslaklarının yararlı baskılarının yapılacağı konusunda bize umut verebilir. Bu sevindirici olurdu. Alıntı (orijinalini görmek kadar güzel bir şey olamaz): bu hayalle gerçek arasındaki ilişki. Hayatının büyük bir kısmında benim gibi daktilo kullanan biri için (büyük harf tuşu, silindir, yazı kutusu, yazıcı kafası, kapıda çarpan tuşlar). Hâlâ bir kitapta sesin bu kadar kısıtlı, yazı biçiminin bu kadar abartılı olmasına, ve kâğıttaki boşlukların sessizliğiyle ilişkisine şaşarım.

Poets.org: Şiirin araçsal özgüllüğü ve hazzın nerede devreye girdiğiyle ilgili son bir soru sormak istiyorum: Sizce anlam yaratma aracı olarak dil, müzik ve görsel sanatlardan çok farklı bir aklı ve duyumu mu gereksiniyor? Yani sizce şiir bir sanat formu olarak biricik mi?

Howe: Şairler için, üretken ve beklenmedik yollarla bazen internet virtüözlük karşıtıdır, virtüözlük geçmişin gerçekliği. Üzülerek, dünde doğdum ben, yani, bir önceki soruyu yanıtlarken sanırım dijital çağın sanat biçimleri arasında işbirliğinin yeni heyecan verici olanaklar sağlayabileceğini tam açıklayamadım. Birbirine hiç benzemeyen pratikler arasında yeni ilişkiler doğacak, biz hemencecik oradaki devamlılık yasasını kavrayamayacak olsak da. Ben sözcüklerin  vezin ve melodi yoluyla elektriksel olarak bağlandığını biliyorum, ve son zamanlarda besteci David Grubbs’la birlikte yaptığımız projelerden sonra müziğin sonik dijital manifestasyonun kapsamı genişledi ve değişti benim için.
Felsefeci Charles Sanders Peirce, etki ve his anlamında haz üzerine bir grup makalesini Chance, Love, and Logic başlığı altında topladı. Bence bu başlık şiiri kuşatıyor. Şiirler aynı anda hem kasıtlı, hem sezgisel. Uygulanma biçimi deneysel bir ruhla yapılmış, şansın yarattığı düzene açıklık. Kelimeler görsel olarak somut, somut olarak ise duyulabilirler. Bir şair ses, görüş, fikirler ve ritmin birleşik duygusuna teslim olur. Tek tek kelimeler ve cümle kümeleri direk olarak istemsiz  hafızayı etkiler. İstemsiz hafıza açık, söz öncesi ve yatıştırıcıdır. Jonathan Edwards’ın tanımıyla “etkilenme” aklın belli bir objeye tutkusudur ama gerçek varlığı olmadan. Kelime objeyi karşılar. Yani seçeceğiniz kelimeler kusursuz olmalıdır. Dünya dil ile şarj oluyor, ve ben bir şair olarak bu mantıkla hareket ediyorum. Tabii ki dil algıdan ayrılamaz. Tekil kuvvetlerin oraya buraya saçılmasının görünür efekti budur ve aynı zamanda açıklığın ve kapalılığın dengesi, anlık tezahürler, insan sesleri, cevaplanmamış sorular arasında yoğunlaştırılıp sıkıştırılmıştır.
Yıllar önce bir arkadaşım bana bilgisayarın solundaki duvara iliştirdiğim bir reprodüksiyon kartpostal vermişti, yazarken hep ona bakıyorum. J.M.W. Turner’ın “The Angel Standing in the Sun”dan bir detay. Emily Dickinson Ruskin’in Modern Painters’ını okuyup “Master Letters”larına oradan bir pasaj koymuştu. Turner’ın bu kocaman gökyüzü çizimlerinin Ruskin’in tanımıyla bir detaydan kararsız bir tezahüre geri düştüğünden eminim. Bu onu en son işlerindeki yazı-çizimleri için yüreklendirmiş olmalı. Bu renkli fotoğraf reprodüksiyonunda Angel of Revelation sağ elindeki  kılıcı sallıyor. Sonsuz ışıktan gözleri kamaşmış. Yolculuk ediyor olabilirdi belki… ”Out upon Circumference—Beyond the dip of Bell—.”
Sonuç olarak, şiirde neyin biricik olduğu sorusu beni  Peirce’ın “Love in a Universe of Chance”in dairesi üzerine düşüncelere geri götürdü ve Hart Crane’nin “Broken Tower”ındaki görsel aşk ortaklığına. Bu gökyüzü değil, yalnızca gökyüzünün sözcükleri.
Yüzeyde bir taklit: Çizili bir ikona ya da yazılı bir işaret.  Zamanı yakalamak için-ölçmek için. öyle ya da böyle. İsabet et ya da ıskala-aşkın gözüne hedeflenmiş bir ok.


Çeviren: Anita Sezgener

cin ayşe'nin güz 2015 14. sayısında yer almıştır.



2 Ekim 2015

CİN AYŞE 14 ÇIKTI!



 





Çeviriler, Anne Carson (çeviren: Seda Tunç) dışında cin editöre aittir.
84 sayfa, 10 lira

şu an için:
Kadıköy Mephisto,
Beyoğlu Robinson Crusoe 389  &  Pandora
… Dağıtıma devam edilecektir…


29 Ağustos 2015

LYN HEJINIAN’LA KISA BİR SOHBET



VICKI HUDSPITH

Vicki Hudspith: Geçen yazki mektubunda New York’un “günümüzdeki savaşı” gibi olduğunu yazmıştın. Hala öyle mi?

Lyn Hejinian: Daha iyi kesinlikle! (kahkaha) Birkaç ay hiçbir iş yapamadım. Dizelerle cümlelerin arasındaki farkla ilgili sorularla –ki bu bir işin şiir mi düzyazı şiir mi olduğunu belirliyor- boğuştum durdum. Bu esasında biçemsel bir problem ama yazının kendisinin tamamıyla en belli başlı sorusu. Bir diğer mesele de işe motive olabilme konusu. Kendim için demiyorum, ben zaten motiveyim de, kastettiğim işinki. Gerçekten, işlerimin çok çok azı “motivasyon”la ya da “rastlantı”yla -yani öyle rasgele bir şey üzerine- ortaya çıkmıştır. Sanıyorum bütün yazdıklarım sözlükten altyapılanmış başlangıç cümleleri ya da sözcükleriyle ortaya çıkmıştır. Yani aslında ben yıllardır belli bir dereceye kadar soyut da denebilecek “motivasyonsuz” yazı denen şey üzerine çalışıyorum. Dilde soyutlamayla çok ilgileniyorum, dili öyle bir noktaya itmek ki aracı ya da koşul olmaktan çok gerçeğin kendisi olabilsin. Bunun tek tehlikesi işin yalnızca dekoratif hale gelmesi yani dejenere olup sevimli bir şeye dönüşmesi, dilin müziğini yakalasa da yüzeysel kalması. Bu benim kaygım ve gerçek bir problem olarak durmakta. Diğer bir konu da gözlemlenmiş dünyadan ve kişisel deneyimden  faydalanarak yazma kaygısı. Bunun için ona uyan bir dil düşünmek. Böylece yine dizeler vb. Cümleler ve soyutlama v.b içerik temel meseleler haline geliyor.

V.H.: İçeriği işe katmayı mı deniyorsun?

L.H.: İçerik hep orada zaten. Direk sözlükle çalışmanın yani sözlükten esinlenmenin en ilginç yanlarından biri, sözcüklerin hep bir şey söyleme arzusu. Dil sürekli kendini şekillendirmek istiyor ve bu anlamda da kıpırdak. Ben bu şekillerin “içeriği” konusunda çok temkinliyim. Ben arkasında duramıyorsam bir dizenin ya da cümlenin işimin ortasında durmasına izin veremem.

V.H.: Dizeyle ilgili bu kaygıların diğer yazma projelerini nasıl etkiledi?

L.H.: Aklıma NUMBER PRESENT adlı yeni bir işim geliyor, çok fazla şey yazdıktan sonraki  “işim” olarak. Onu sayfanın üzerinde dizeler olarak hayal ettim. Bir ölçüde, okurların sözcükleri ve söz öbeklerini görmelerini istiyordum, onların çok yoğun, gergin ve olasılıklarla dolu olduklarını. Aynı zamanda NUMBER ölçübirimi ima ediyor diyebiliriz ve 12 dörtlük olarak düşünmüştüm, şiir "Fine morning"le açılıyor.  Yarım bir gün olarak, sabah 12 saattir. Renk skalasının 12 notası içinde müzikle de bir analoji kuruyor. Biçem üzerine düşünebilmek açısından faydalı. Malzemeyi dizeler halinde daktilo etmeye başladım, olası şekil çeşitliliğiyle tasarlayarak, 12 dizelik dörtlükler, 3 dizelik 4 dörtlük ve böyle sürüp gitti. Herbir form malzemeye farklı bir şey kattı. Müthiş bir egzersizdi. Sonunda dizenin bu malzemeye uymadığına karar verdim ve cümleleri paragraflar halinde tasarladım. Sonunda herbirinde 12 cümle olan 12 paragraflı düzyazı şiire yakın bir şey çıktı. Tüm o formlarla ve şekillerle mücadele ederken çok eğlenmiştim. Şimdi de hepsini denemek istiyorum. 
V.H.: Çok güzel bir tipo baskı kitap serisi bastınız. Baskıya başlamanız nasıl oldu?

L.H.: Ay, teşekkürler. Tuumba Press kitaplarını yayımlarken öğrenmiştim baskıyı. O zamanlar daha ofset baskıyla tipo baskı arasındaki farkı bilmiyordum. Kuzey Kaliforniya’da yaşıyorduk ve matbaada iki türlüsü de vardı, ama o tipo baskıyı tercih etti ve ilk Tuumba yayını öyle çıktı. Ben de baskıyı öğrenmek istiyordum ve işe başvurdum. O zaman bir kadının matbaada çalıştığı duyulmamış, ben de hademe olarak işe alındım. Ve böylece, edebi olarak, baskı makinesiyle takılır oldum. (kahkaha) İlk zamanlarda baskı makinesiyle uğraşırken çalışanlardan biri elime vurup “sen dokunma bakiim kızım” demişti. Sonunda dükkan sahibi geceleri bana tipo baskı öğretmeyi kabul etti. Ve Berkeley’ye taşındığımızda ben bir baskı makinesi satın aldım ve ev kadınlarının çamaşır makinelerini koydukları çamaşır odasına koydum onu.
İlk olarak Poetry Project Newsletter #70’da yayımlanmıştır. Aralık, 1970.

Çeviren: Anita Sezgener

 cin ayşe fanzin, sayı 13 

16 Mart 2015

ARIANA REINES. THE COW’dan


Ariana Reines’in hükümetin resmi raporlarından ve endüstri kataloglarından alıntılıyarak ve başlığını da Kuran’dan alarak yazdığı İnek, (New York: Fence Books, 2006) günlük konuşma dili ile uzman dilini birleştirerek cinsiyetçi, türcü uygarlaştırmanın kültürel rezonansını keşfetmeyi arzular. Gertrude Stein’ın da Tender Buttons’da (Paris: Claire Marie, 1914) yazdığı gibi: “bir gözden araştırma çıkar, seleksiyondan ise acı çeken sığırlar.”
HAYVANCILIKTA ÖLÜM HADDİ ORGANİK MADDENİN EN BÜYÜK KAYNAĞI. TİPİK BİR KADAVRANIN AŞAĞI YUKARI %32’Sİ KATI MADDE, %52’Sİ PROTEİN, % 41’İ YAĞ, %6’SI YAĞDIR. ERİTMEK HAYVANSAL BESİNLERE VE KÜMES HAYVANLARI ÜRETİM İŞLEMLERİNE BELİRLİ FAYDALAR SAĞLAR, BUNLAR HAYVANLARI BESLEMEK İÇİN GEREKEN PROTEİNİ SAĞLADIĞI GİBİ AYNI ZAMANDA DÜŞMÜŞ VE ÇARPILMIŞ HAYVANLARIN DA TÜKETİMİNE HİJYENİK BİR YOL SUNAR. BU İŞLEM SONUNDA ELDE EDİLEN UÇÜRÜNLERİN EKONOMİK DEĞERİ VARDIR VE UZUN SÜRE MUHAFAZA EDİLEBİLİRLER. UYGUN İŞLEMLER UYGULANDIĞINDA, BU ÜRÜNLERDE PATOJENİK BAKTERİLER VE TATSIZ KOKULAR KALMAYACAKTIR.

Onun üzerinden. Onun üzerinden.
Onun ağırlığını şişirerek bir gramer bulmaya çalışmalıyım.
Nasıl olur. Açan kişi.
Testereyle. Kolayca.
Bir gramer kadar açık.
Havanın taşıdığı ışık tozu.
Alt üst olmuş bir gecede
Geriye hiçbir şeyin kalmadığı bir kadavra.
Alt üst olmuş bir gecede
Açık, bir delik ki bir baş gövdesini kusuyor.

HAYVAN ÖLÜLERİNDEN ARTAKALANIN ERİTİLMESİ İŞLEMİ KADAVRALARI ÜÇ UÇÜRÜNE DÖNÜŞTÜRMEYİ İÇERİR- ŞÖYLE Kİ, KADAVRA ETİ (PROTEİNLİ KATILAR), YAĞ VE İÇYAĞI VE SU. BU, MEKANİK İŞLEMLERLE (ÖRNEĞİN ÖĞÜTEREK, KARIŞTIRARAK, PRESLEYEREK, SÜZEREK VE AYIRARAK), TERMAL İŞLEMLERLE (ÖRNEĞİN PİŞİREREK, BUHARLAŞTIRARAK, KURUTARAK) VE BAZEN DE KİMYASAL İŞLEMLERLE (ÖRNEĞİN ÇÖZÜCÜYLE ÖZÜTLEMEYLE) YAPILIR. KADAVRANIN TEMEL ERİTİLME İŞLEMLERİ, UFALTMAYI TAKİBEN PİŞİRME, AYIRMA, PRESLEME, ARDIŞIK SANTRİFUGASYON, ÇÖZÜCÜYLE ÖZÜTLEME VE KURUTMA GİBİ TEKNİKLERLE YAĞINI, SUYUNU VE PROTEİNLERİNİ AYRIŞTIMAYI İÇERİR. KADAVRA ETİ KİMİ ZAMAN HAYVAN BESLEMEK İÇİN DE KULLANILIR. EĞER HAYVAN BESİNİ OLARAK YASAKLANMIŞSA, YA DA KADAVRANIN BOYNUZ VE TOYNAK GİBİ KERATİN İÇEREN BÖLÜMLERİNDEN ÜRETİLMİŞSE, O ÜRÜN YENMEZ SINIFINA KONULUP GÜBRE OLARAK KULLANILABİLİR. İÇYAĞI HAYVAN YEMİNDE, YAĞLI ASİTLERİN ÜRETİMİNDE VE SABUN YAPIMINDA KULLANILABİLİR.

Bunu kaldırabilir misin.
Allopati.
Bilmiyorum. Rahatsızım. Buz gibi
Gökyüzünün gerçeği kadar.
Deliklerin içinde bile hâlâ birbirimize bir şeyler söylüyoruz.


Çeviren: Anita Sezgener

CİN AYŞE 13, BAHAR 2015
deneysel dosyadan

5 Mart 2015

CİN AYŞE 13 ÇIKTI!



DELTAYA SU KOYANLAR

AMANDA HURTADO.  WHAT WORD CAN’T SAY
ANA HATHERLY
ANİTA SEZGENER. özneler arasındaki biricik ilgi
   ANNE CARSON. Cam Deneme (Giriş)
ARIANA REINES. THE COW’dan…
ASUMAN SUSAM. Hazdan Fikre Kaçış: Teknokriptler
ASUMAN SUSAM.  eski orman
BERNADETTE MAYER.  82 YAZMA DENEYİ    çev: Fatma Nur Türk
CAROL STETSER
CAROL WATTS. ALPHABETISE’dan
CLAIRE EDWARDS
CLAIRE POTTER. Mental furniture’dan..
CLAUDIA RANKINE. “Bir baba oğluna en büyük pişmanlığını anlatıyor…”
DEFNE SANDALCI. homolog yazı
ELENA NUEZ. trama
ELİF NAZ GÜVENİŞ. cinsel bunalıma parodi olarak kurmaca
ELİF SOFYA. HATA PAYI
ETEL ADNAN. SEA
EZGİ EROL. Elektrik Süpürgesi-Kullanım Kılavuzu (Video: 6.40 sn)
FATIMA QUERIOZ
FATMA  NUR  TÜRK. SOMA ÜZGÜN SURAT
FİLİZ İZEM YAŞIN. Red bir ki / İntihal
GERTRUDE STEIN. ROOMS’dan küçük bir bölüm (TENDER BUTTONS)
HELEN WHITE. INVISIBLE INK
HÉLÈNE SMITH. Otomatik yazı (Marsça)
JEN HOFER. DAILY NEWS’tan
JENNIFER MARTENSON İÇİN BİR SÜTUNLAMA. ANİTA SEZGENER
JOHANNA DRUCKER. STOCHASTIC POETICS serisinden
HANNAH WEINER. CODE POEMS’DEN
JULIANA SPAHR’A 5 soru . MARYAM MONALISA GHARAVI
KATHY ACKER. PARAGRAFLAR
KATHY ERNST. SEQUENCING serisinden
LARISSA SHMAILO. 21. yy. da Deneysel Şiir: Bir dalış
LEYLA ERBİL. ÖYKÜ
LIA PERJOVSCHI. 'Mind Map' serisinden
LYN HEJINIAN’LA KISA BİR SOHBET. VICKI HUDSPITH
MARIANNE HOLM HANSEN
MEI-MEI BERSSENBRUGGE. Ahenk (Uykuda geriye doğru gitmek)
MELEK AVCI. sana bütün acılarını unutturucam yalanı
MONICA AASPRONG .“rrrrrrrrrrrrrrrr,” Soldatmarkedet’dan
MÓNICA DE LA TORRE. ANGARYA  çev: Murat Üstübal
NESLİHAN YALMAN. MUTLAK MUTLAK KUT
NYEEMA MORGAN FORTY. SEVEN EASY POUNDCAKES LIKE GRANDMA USE TO MAKE
ÖZLEM YOLDAŞ. havva kelamı
PETEK SİNEM DULUN. Büyülü Gerçeklikten Sosyallik İnancına Didem Madak
RACHEL BLAU DUPLESSIS. Taslak 89: Soruşturma
RACHEL ZOLF. DONE
ROSMARIE WALDROP. Sohbet 23: Nedenler Üzerine
SARAH JACOBS. Uh-Duh
SEDA TUNÇ. Şeylerin uyku öncesi, uyku süresince ve uyandıktan sonra yatakta örtülü kaldıkları o süre boyunca geçmiş, şimdi, gelecek her şey bir şey olarak hareket ediyor
SELCAN PEKSAN. Tarihte kadınlar, ağaçlar ve çeşitli sorunlar
SEVİM BURAK. BİR EVLİLİK
SEVİNÇ ÇALHANOĞLU. Çifte Kavrulmuşlar*
SUSAN HOWE. That This’den..
TINA DARRAGH
ÖZGE ÇELİKASLAN. KADINLARIN VİDEOSU vi


sayı:13
bahar 2015
92 sayfa
8 lira
kapak tasarım: Uygar Asan
kapak şiiri: Susan Howe. That This'den.
cin editör: Anita Sezgener