ELİF SOFYA
Densizliğindeki dilsiz öfke ile
Bölüyorum kendimi kemiklerime
Çoktan beri eksiliyor dişlerine çarpan sesler
Konuşmadan kokluyorsun geceyi
İnce bir kız kırılıyor ortasından uzakta
Parçalayıp dağıtıyor havaya gözlerini
Bana iyi bak ben
Sonra hayvan olacağım
Sonra çağlar dökeceğim tarihine dünyanın
Bana bak ben
İç yüzündeki yüzsüzlüğün derisini soyacağım iyice
Yıkılacak kalbindeki odaların duvarı
Dibine dek gidiyor bu heyecan
Bana iyi geliyor
Sana gelmiyor, senden gidiyor
Çünkü sen mor menekşeli saçma rehavetlisin
Yine de seni kendime
Bir gövde seçer gibi seçtim
Ağaçlara kabuk olmak için kalkalım yerimizden
Yerimiz hiç olmadığı kadar olmasın bizden.
cin ayşe 10, güz 2013
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder